Una boira indecisa
fa ressò d’humitat,
tot engolint-se
arbres de ribera
i un lacònic desig.
Llunyà queda el caprici
i l’adàgio de joventut,
quan hi confluïen
lo quotidià i lo festiu,
sota el tendal de l’amor.
S’escola l’agonia
dels anys perduts,
l’absurda indiferència,
sinònim d’incertesa
on s’escarrassa la veu.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada
Nota: Només un membre d'aquest blog pot publicar entrades.