Perillosa
com una sageta disparada a l’atzar,
trist el teu foc dirigit cap a mi,
no sé deixar morir el risc, només
puc dir que no hi ha capteniment.
Enfonsa’t, doncs, en la carn dèbil
del meu cos,
bronze forjat sense arquetip,
i fes del dol un gaudi abissal.
Tu ets jo, en la distància infinita.
Jordi Solà
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada
Nota: Només un membre d'aquest blog pot publicar entrades.