Com si fos un auguri nocturn, miola la nit i minva la memòria. Davant un vell mirall estripat, reflex de tarima i pergamí de vida, on els ulls s’il·luminen com un far. Solitud com a companyia, solitud com a melangia.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada
Nota: Només un membre d'aquest blog pot publicar entrades.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada
Nota: Només un membre d'aquest blog pot publicar entrades.